Γιώργος Σπυρομήλιος

Ο κύριος Γιώργος Σπυρομήλιος είναι ειδικευμένος γεμολόγος – αδαμαντολόγος και εκτιμητής και έχει ιδρύσει το κορυφαίο Γεμολογικό Ινστιτούτο της Ελλάδας το IGLcert. Είναι ένας σφαιρικά καταρτισμένος επαγγελματίας του χώρου, με πάνω από 20 χρόνια πορείας στον κλάδο. Ξεκινώντας το 2002, με μόνα υλικά το μεράκι του και τα εφόδια των σπουδών του ίδρυσε το IGLcert με στόχο να δίνει πραγματική αξία εκεί που πραγματικά υπάρχει. Σήμερα το εργαστήριό του είναι το μόνο διεθνώς αναγνωρισμένο ελληνικό ινστιτούτο γεμολογίας και ανήκει στην επίσημη παγκόσμια Ομάδα Ανεξάρτητων Γεμολογικών Εργαστηρίων (I.C.G.L.), ενώ εκδίδει την πλέον αναγνωρισμένη Ελληνική Γεμολογική Αναφορά.

Διαθέτει τον πλέον προηγμένο εξοπλισμό, με διαρκείς επενδύσεις σε εργαλεία τελευταίας τεχνολογίας, ώστε να διατηρεί τη θέση του στην κορυφή, και παράλληλα διοργανώνει συνεχώς σεμινάρια προς τους επαγγελματίες του κλάδου, αλλά και δημόσιες παρουσιάσεις προς το κοινό.

Επιπλέον ο κύριος Γιώργος Σπυρομήλιος είναι σύμβουλος στην Π.Ο.Β.Α.Κ.Ω. (Πανελλήνια Ομοσπονδία Βιοτεχνών Αργυροχρυσοχόων Κοσμηματοπωλών Ωρολογοπωλών) και πρόσφατα εξελέγη Πρόεδρος του Συλλόγου Αργυροχρυσοχόων Αθηνών. Με αφορμή αυτή του την ιδιότητα προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε το όραμα του για το αύριο του κλάδου.

Συνέντευξη στον Τάσο Σπανούδη

Κύριε Σπυρομήλιο, τι είναι αυτό που σας έκανε να θέλετε να ασχοληθείτε με τα κοινά του κλάδου και να φτάσετε να εκλεγείτε Πρόεδρος στο μεγαλύτερο Πανελλαδικά Σύλλογο αργυροχρυσοχοΐας; Σας έχει δημιουργήσει αυτή η θέση ένα εντονότερο αίσθημα ευθύνης;

Έβλεπα τα διάφορα θέματα που προέκυπταν στον κλάδο και ήθελα να βοηθήσω όσο μπορώ. Νομίζω ότι όλοι οφείλουμε να συμβάλλουμε στην εξέλιξη του επαγγελματικού μας χώρου, και να έχουμε στο νου μας ότι αυτό είναι κάτι που θα αφήσουμε στην επόμενη γενιά. Κι αν όχι στα δικά μας παιδιά, στα παιδιά άλλων συναδέλφων. Πάντα κάποιος θα υπάρχει ύστερα από εμάς. Χρωστάμε και πρέπει να προσπαθήσουμε, να παραδώσουμε τον κλάδο σε καλύτερη κατάσταση για τους επόμενους. 

Τώρα, όσον αφορά την αίσθηση ευθύνης που αναφέρετε, θα πω ότι ούτως ή άλλως η ευθύνη του να εκπροσωπείς τον κλάδο και τους συναδέλφους σου είναι τεράστια. Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο ΣΑΑ είναι ένας Σύλλογος που ιδρύθηκε το 1917 και έχουν διατελέσει Πρόεδροι σε αυτόν τα ιερά τέρατα του χώρου, είναι ένα γεγονός πολύ βαρύ, μία κληρονομιά που μπροστά της αισθάνεσαι μικρός και σε πιάνει δέος. Ταυτόχρονα όμως, σε κινητοποιεί η επιθυμία να σταθείς αντάξιος των προκατόχων σου, κάτι το οποίο είναι σίγουρα πολύ σημαντικό και κάποιες φορές δύσκολο.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τους επαγγελματίες του κλάδου να κρατούν μία απόσταση από τους συλλόγους και τα συνδικαλιστικά όργανα. Τι θα μπορούσε να γίνει για να αντιστραφεί αυτό το φαινόμενο;

Κατά τη γνώμη μου, όλοι θα έπρεπε να ασχολούνται με τα κακώς κείμενα του κλάδου, ως επαγγελματίες του χώρου, κι όχι μόνο τα μέλη των συνδικαλιστικών οργάνων. Να υπάρχει συμμμετοχή από κοινού, γιατί πραγματικά είναι κάτι που αφορά τόσο το σύνολο όσο και τον καθένα ξεχωριστά. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι αυτό δε συμβαίνει, βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια η προσέλευση στη Γενική Συνέλευση είναι πολύ μικρή, έως μηδαμινή και αυτό είναι κάτι που προβληματίζει κι εμένα τον ίδιο. Ψάχνοντας μία εξήγηση θα μπορούσα να πω ότι ίσως όλοι προστατεύουμε τα ατομικά μας συμφέροντα, ξεχνώντας ωστόσο ότι αυτά τα συμφέροντά είναι κοινά. Είμαστε ένας κλάδος που πρέπει μέσα από κοινές διαδικασίες και με την συμβολή όλων μας,  να εξελιχθεί και να αναπτυχθεί.

Φυσικά, ένας Σύλλογος που έχει αρχή μέση και τέλος, και αποτελείται από ένα προεδρείο, είναι το όργανο που εκπροσωπεί και μπορεί να μιλά εξ ονόματος όλων των επαγγελματιών. Σε συνάρτηση με αυτό υπάρχει και η Γενική Συνέλευση, στην οποία παίρνονται οι σοβαρές αποφάσεις από κοινού, όχι μόνο από τον πρόεδρο ή το διοικητικό συμβούλιο. Αυτή είναι και το ανώτατο όργανο. Η Γενική Συνέλευση είμαστε όλοι μας.

Χρειάζεται όλοι να αναρωτιόμαστε διαρκώς τι κάνουμε ως επαγγελματίες για να φροντίσουμε τη δουλειά μας, τον κλάδο μας και το χώρο που μας θρέφει. Ο Σύλλογος είμαστε όλοι εμείς.  Δεν είναι ένα αυτόνομο κομμάτι που λειτουργεί όπως νομίζει. Είναι εδώ για να προστατεύσει τα συμφέροντα των συναδέλφων και να τους δώσει βήμα να τα προασπίσουν. Αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει και εκείνοι να ανεβούν σε αυτό το βήμα. 

Ποια είναι τα βασικά προβλήματα και οι προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει κάποιος στον κλάδο της αργυροχρυσοχοΐας; 

Εξαρτάται από το ποιος είναι αυτός ο κάποιος. Άλλα προβλήματα έχω εγώ ως γεμολόγος, άλλα οι κατασκευαστές και τα εργαστήρια, και άλλα τα καταστήματα λιανικής. 
Ωστόσο, ένα κοινό και πολύ αισθητό πρόβλημα είναι ο φόρος πολυτελείας που υπάρχει στον κλάδο. Είναι ένα από τα πιο βασικά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε και παρότι μπήκε ως μνημονιακός και προσωρινός φόρος, εξακολουθεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στα τιμολόγιά μας και να απασχολεί ολόκληρη την αλυσίδα του κλάδου.

Τι κινήσεις γίνονται προς την Πολιτεία και το κράτος για να σταματήσει να υπάρχει αυτός ο φόρος; Υπάρχουν σκέψεις για περαιτέρω δράσεις, ώστε η Πολιτεία να προσέξει αυτό το πρόβλημα;

Όσο καιρό ασχολούμαι με τα κοινά, γνωρίζω ότι έχουν γίνει συναντήσεις με τον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών τόσο κατά την περίοδο προεδρίας του κου Κουζούπη, όσο και του κου Κολανιάν, αλλά και της δικής μου προσωπικά. Η αντιμετώπιση από τους Υπουργούς ήταν πάντα σε ένα πλαίσιο μετατόπισης για μελλοντικές συζητήσεις. Βέβαια, πρόσφατα βρεθήκαμε σε μία έκθεση με τον κο Χατζηδάκη, όπου μίλησε για την εξωστρέφεια και τις εξαγωγές του ελληνικού κοσμήματος, και εκεί καταφέραμε να συνομιλήσουμε μαζί του και να του εκφράσουμε την επιθυμία μας για μία πιο εκτεταμένη συνάντηση. Έκτοτε είμαστε σε επικοινωνία για την οριστικοποίηση ενός ραντεβού, το οποίο πιστεύουμε ότι θα πραγματοποιηθεί σύντομα.

Πέρα από αυτό, έχουν υπάρξει σκέψεις ήδη από την προηγούμενη διοίκηση να μαζευτούν υπογραφές από όλη την Ελλάδα, με στόχο μία συνάντηση με κάποιο κυβερνητικό στέλεχος για συζήτηση σχετικά με το φόρο πολυτελείας. Αυτό όμως είναι κάτι που απαιτεί χρόνο, και πιστεύουμε ότι από τη στιγμή που έχει υπάρξει η πρώτη επαφή με τον κύριο Χατζηδάκη, θα είναι πιο αποτελεσματικό να περιμένουμε να ολοκληρωθεί η συνάντησή μας μαζί του. Ταυτόχρονα έχουμε δημιουργήσει επαφές και έχουμε ξεκινήσει τις διαδικασίες για μία συνάντηση με τον Υπουργό Ανάπτυξης.

Επίσης, έχουν δημοσιευτεί αρκετά άρθρα σχετικά με μια μελέτη από το ΙΜΕ (Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων) της ΓΣΕΒΕ, στην οποία καταδεικνύεται με ποιο τρόπο το κράτος εν τέλει εισπράττει λιγότερους φόρους όταν μία πρώτη ύλη για έναν κλάδο είναι πολύ ακριβή με αποτέλεσμα να μειώνεται η κατανάλωση και το εισόδημα αυτού του κλάδου. Έχει δηλαδή γίνει λόγος αρκετές φορές για την αναποτελεσματικότητα που έχει αυτός ο φόρος και για το ίδιο το κράτος, ενώ αναγνωρίζουμε πλέον ότι έχουμε περάσει σε άλλη εποχή, και αυτό το ζήτημα δεν είναι απλώς ένα πρόβλημα. Είναι καταστροφικό. Όταν επιβλήθηκε ο φόρος αυτός, ο χρυσός κόστιζε περίπου 30 χιλιάδες ευρώ και τώρα έχει 85 χιλιάδες ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι και σε πολύ μικρά κοσμήματα, θα επιβάλλεται ο φόρος 10%. Πρόκειται λοιπόν για ένα υπερ-επείγον ζήτημα του κλάδου.

Η μόνη πίεση που μπορούμε να ασκήσουμε είναι δυστυχώς πολιτική και όχι κλαδική. Όταν το οικονομικό μας αποτύπωμα φαίνεται χαμηλό, δεν έχουμε τη δυνατότητα να κινηθούμε. Η συνεισφορά μας στο ΑΕΠ είναι πολύ μικρή σε σύγκριση με άλλους κλάδους που δημιουργούν δις και τρις ευρώ έσοδα στον κρατικό προϋπολογισμό. Παρόλα αυτά είμαστε 150.000 επαγγελματίες, που αν συνεργαστούμε για τα συμφέροντά μας δε θα περάσουμε απαρατήρητοι.

Ως Πρόεδρος του Συλλόγου Αργυροχρυσοχοΐας Αθηνών, ποιο είναι το όραμα και οι στόχοι σας; Πώς θα θέλατε να είναι ο Σύλλογος αύριο;

Χρειάζεται τα νέα παιδιά να αγκαλιάσουν τον κλάδο και να αναλάβουν τα ηνία. Κι εμείς οι παλαιότεροι, να λειτουργούμε συμβουλευτικά. Καθώς τα πράγματα διαρκώς αλλάζουν, χρειαζόμαστε τη νέα γενιά, να φέρει φρέσκες ιδέες και να αρχίσει να παίρνει ευθύνες με τη βοήθεια όλων μας.

Το όραμά μου λοιπόν είναι η συσπείρωση από νέους ανθρώπους. 
Επίσης, εμείς οι παλιοί να μιλάμε, δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε, αλλά για να συνεισφέρουμε και να προσφέρουμε ό, τι ο καθένας μπορεί. Για να πάει ο κλάδος παρακάτω, όχι μόνο ο Σύλλογος. Εάν τον απαξιώσουμε, δε θα υπάρχει ούτε κλάδος ούτε Σύλλογος.

Είναι ανάγκη οι επαγγελματίες να συμμετέχουν στα κοινά με οποιοδήποτε τρόπο. Έστω συμμετέχοντας σε μία συνέλευση το χρόνο. Να πει ο καθένας το πρόβλημά του, το παράπονό του, ακόμη και να βρίσει. Να έρθει όμως. Το θέμα λοιπόν δεν είναι τι κάνει ο Σύλλογος. Είναι τι κάνεις εσύ. Για τη δουλειά σου.

Πόσο σημαντική θεωρείτε την κατάρτιση του επαγγελματία; Πιστεύετε ότι ο κλάδος βρίσκεται σε καλό επίπεδο; Οι νέοι άνθρωποι που εισέρχονται στον χώρο είναι πιο δεκτικοί στο να εκπαιδευτούν;

Τα παιδιά τώρα έχουν περισσότερες ευκαιρίες και δυνατότητες να εκπαιδευτούν. Παλαιότερα τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα και συνήθως έπρεπε να πας στο εξωτερικό.
Φυσικά όμως, δεν μπορούμε να εξελιχθούμε χωρίς την κατάρτιση. Όποιος μπήκε στον κλάδο πριν από 15-20 χρόνια, αλλά δεν «ψάχτηκε», δεν εκπαιδεύτηκε και δεν εξελίχθηκε, έμεινε πίσω και τελικά αποχώρησε. 

Είναι πολύ σημαντικό το να θέλουμε να εξελισσόμαστε. Τόσο οι νέοι όσο και οι πιο έμπειροι. Να επιδιώκουμε οτιδήποτε μπορεί να ανοίξει το μυαλό μας, όπως το να βλέπουμε πώς λειτουργούν τα πράγματα έξω. Απλώς για να δούμε κάτι διαφορετικό, να διευρύνουμε την αντίληψή μας. 
Κουβαλάμε ιστορία 6.000 ετών στο κόσμημα. Το έχουμε στο DNA μας και θεωρώ έχουμε απίστευτες δυνατότητες στο να παράγουμε. Αλλά για να το πετύχουμε αυτό, χρειάζεται να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας.

Ο σχολές παίζουν σημαντικό ρόλο; Και είμαστε ευχαριστημένοι σήμερα από τις σχολές που υπάρχουν στην Ελλάδα;

Οι σχολές παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και την εξέλιξη του κλάδου, κι εμείς σα Σύλλογος προσπαθούμε να δημιουργούμε τις συνθήκες που θα συμβάλλουν σε μία επιπλέον κατάρτιση των νέων ανθρώπων. Ένα παράδειγμα είναι η πρωτοβουλία μας για μία δράση την οποία είχε κανονίσει ο προηγούμενος Πρόεδρος, ο κύριος Κολανιάν. Προγραμματίστηκε επίσκεψη για τις σχολές αργυροχρυσοχοΐας στην Έκθεση του Μουσείου Μπενάκη για το αρχαίο κόσμημα «Τέχνη σε χρυσό. Το κόσμημα στους ελληνιστικούς χρόνους», με δική μας χορηγία. Η προσέλευση, αν και δυστυχώς ήταν χαμηλή, πιστεύουμε ότι ήταν πολύ εποικοδομητική για όσα παιδιά παρευρέθηκαν.

Τι θα προσδοκούσαμε από την Πολιτεία;

Θέλουμε να τονίσουμε την εξωστρέφεια. Να μπορέσει να ταξιδέψει το ελληνικό κόσμημα σε εκθέσεις του εξωτερικού, ενδεχομένως μέσω κάποιας κρατικής χορηγίας. Για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε τις εξαγωγές, κάτι που θα μας ωφελήσει όλους. Τον κλάδο και το κράτος.

Δεδομένης της ιστορίας των 6.000 ετών που έχουμε, γιατί όταν προβάλλουμε τη χώρα μας δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη κόσμημα; Η φιλότιμη προσπάθεια της ΠΟΒΑΚΩ για την προώθηση του ελληνικού κοσμήματος προβλήθηκε μόνο σε μερικά δρομολόγια κάποιων πλοίων.

Όλοι συμφωνούμε στο ότι ο ΕΟΤ  θα έπρεπε να αξιοποιήσει καλύτερα, αν όχι όλο, κάποια δευτερόλεπτα από αυτό το βίντεο. Το θέμα κόσμημα δεν είναι μόνο τέχνη. Είναι και ο λόγος που, από τα αρχαία (ταφικά) κοσμήματα, μπορούμε να κατανοήσουμε ολόκληρη την ιστορία. Είναι πολιτιστικό κομμάτι και πολιτιστική κληρονομιά. Βγαίνουν οι γειτονικές χώρες και κάνουν καμπάνιες για τα 5.000 χρόνια με τα δικά μας κοσμήματα, και όχι εμείς οι ίδιοι. Και σε αυτό το κομμάτι λοιπόν χρειάζεται η Πολιτεία να είναι αρωγός.

Ένα μήνυμα προς όλους τους επαγγελματίες του κλάδου.

Έχουμε όλοι τα ίδια προβλήματα και θέλουμε όλοι να πάμε τις δουλειές μας ένα βήμα παραπέρα. Υπάρχει η λέξη μεράκι που δε μεταφράζεται πουθενά. Το μεράκι μας λοιπόν να το μεταλαμπαδεύσουμε στους επόμενους, γιατί πάλι ο στόχος είναι αυτός: να υπάρχουμε αύριο το πρωί. Το μήνυμά μου προς τους επαγγελματίες είναι να ασχοληθούν με τα κοινά. Να συμμετέχουν. Κάθε φωνή έχει και τη δική της αξία. 

Εξάλλου είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι ένας Σύλλογος είναι σα μια δεύτερη επιχείρηση για όλους εμάς που εξακολουθούμε παράλληλα να «τρέχουμε» τις δικές μας δουλειές. Μπορεί μία ολόκληρη μέρα να χτυπάει το τηλέφωνο ή και αργά το βράδυ, και εμείς θα είμαστε εκεί να βοηθήσουμε.

Πρέπει να μιλάμε, να επικοινωνούμε, να συμμετέχουμε, να εμφανιζόμαστε στα κοινά. Να ενημερώνουμε για τα προβλήματά μας, γιατί αυτό που σήμερα είναι πρόβλημα για εμάς αύριο μπορεί να είναι για κάποιον άλλον. Μόνο έτσι θα μπορούμε να βρίσκουμε λύσεις. Χρειάζεται λοιπόν αυτός ο σεβασμός σε όσους ανθρώπους αφιερώνουν αυτό το παραπάνω από την προσωπική τους ζωή και τον προσωπικό τους χρόνο για το κοινό καλό.